Opowiem Wam dzisiaj, jak funkcjonują szkoły na obszarach wiejskich w Chinach. Doświadczyłam tego wcześniej na własnej skórze. Opisałam w poprzednim poście swój pobyt w Ya’anie, dzisiaj natomiast zabieram Was na północ Sichuanu, do miejscowości Bazhong.

Aby dostać się do Bazhongu, ja i grupa wolontariuszy musieliśmy wziąć nocny pociąg. Niewiele osób wie, że podróżowanie nocą, niezależnie czy w grupie czy sama,  strasznie mnie przeraża. Boję się ciemności. Wszystko po zmroku wydaje mi się takie samo,  szybko tracę orientację w terenie.  Nie pomaga mi gadanie do siebie „nie bądź głupia, za kilka godzin będzie znowu jasno”. Nie wspominając o tym, jak bardzo nie znoszę wszelkich dworców kolejowych i terminali samolotowych. Są to miejsca, w których czuję, że mam absolutny brak kontroli nad sytuacją.

Tak było z podróżą do Bazhongu. Chiński dworzec kolejowy nocną porą to mega obrzydliwe miejsce, a przejażdżka w wagonach z różnym przekrojem „człowieków” nie poprawia nastroju. Przypadło mi miejsce „twarde leżące” na samej górze, zaraz obok jakiś pijusów. Reszta grupy miała więcej szczęścia i wszyscy byli blisko siebie. Daniel z Węgier popatrzył się na mnie współczująco, po czym powiedział, że będzie miał mnie na oku, co pozwoliło mi trochę odetchnąć z ulgą.

Po dojechaniu na miejsce czekał na nas bus. Gdy jechaliśmy do szkoły, mrowiło mnie w brzuchu. Miałam przeczucie, że wcale nie będzie lepiej niż w Ya’anie.

Dużo się nie pomyliłam.

Bazhong dopiero dochodził do siebie po gigantycznej powodzi.

Szkoła, do której przyjechaliśmy, była usytuowana po środku niczego. Niedaleko niej znajdowało się kilka małych sklepików. Innych śladów cywilizacji nie było.

Niemniej jednak zostaliśmy przywitani bardzo ciepło przez dyrektora i uczniów. Zapowiadało się w miarę znośnie. Do czasu, gdy zobaczyliśmy swoje miejsca do spania.

Zostaliśmy przydzieleni do małych „akademików”. Trudno to nazwać dormitorium albo noclegownią. Były to bardzo surowe pomieszczenia, ciasne, z robactwem i dziurami w dachach. Musieliśmy się poupychać po 8 osób z walizkami w jednym pokoju i skurczyć w sobie, by móc zmieścić się na malutkich, dziecięcych łóżeczkach.

Nie mieliśmy prysznica. Gdy chcieliśmy się wykąpać, musieliśmy iść w parach do mieszkań miejscowych nauczycieli. Oczywiście dzieci nie myły się wcale. Miały na terenie szkoły wydzielone miejsce na dworze, taką jakby płytę z kranem, i tam szczotkowały zęby.  Chyba najgorsze w tym wszystkim były toalety, czyli podłużne, smrodliwe tunele z armią dzikich komarów i much. W takich toaletach trzeba wiedzieć, gdzie się ustawić: zawsze polecam miejsce, z którego spływa woda, wtedy nie widać, co ktoś robił przed nami. Ciężko nam było pozbyć się poczucia wstydu, kiedy dzieci podbiegały zobaczyć sikające białe panie nauczycielki. Nie było to złośliwe. Po prostu były ciekawe.

W stołówce podawano całkiem bezpłciowe jedzenie. Dzieci stały w kolejkach do posiłków za 4-5-6 RMB. Teoretycznie my jako przyjezdni goście szkoły dostawaliśmy lepsze dania, ale i tak były to między innymi: cebula ze słoniną, woda z ryżem, rozgotowane pomidory z jajkiem. Nie jadłam wtedy zbyt wiele. Po ubraniach czułam, że gubię wagę z prędkością światła.

Noce w Bazhongu były bardzo zimne. Spałam tam bardzo niespokojnie, czując się jak na najgorszych koloniach.

Dzień w szkole zaczynał się o 6 rano, kiedy z megafonu puszczano wrzynającą się w mózg melodię na pobudkę. Później kolejno co 10–15 minut dzieciaki dostawały komendy w stylu: teraz posprzątaj łóżko, idź umyć zęby, zjedz śniadanie, idź na boisko na poranną gimnastykę itp., tak do godziny 21.00, kiedy uczniowie szli spać. Klasy liczyły po 40–50 osób. Występował zarówno niedobór pomieszczeń, jak i nauczycieli. Normalnie nikt nie chce przyjeżdżać na wieś do pracy. Nie muszę dodawać, że wszędzie na ścianach były wypisane slogany komunistyczne. Pranie mózgu od maleńkości. Komfort nauczania poziom zero.

Temat szkół na terenach wiejskich w Chinach nie jest łatwy do ogarnięcia. Największym problemem jest brak wystarczającej ilości szkół, przez co dzieciaków w klasach jest o wiele za dużo. Rodzice tych dzieci często wyjeżdżają do miast za zarobkiem, pozostawiając maluchy pod opieką dziadków. Osoby starsze nie radzą sobie z wychowywaniem kolejnego pokolenia. Niektóre dzieciaki mają tak daleko do szkół, że spędzają w nich cały tydzień,  a wracają do domu tylko na weekend. Nie mają warunków all inclusive.

Teraz gdy pomyślicie, że w Polsce największym problemem jest to, czy sześciolatki powinny iść do szkoły i używać tabletów zamiast książek oraz jeść bułkę razową zamiast drożdżówki – zastanówcie się. Czy naprawdę jest o co robić tak duży szum?

 

 

 

Zapisz