Każda mała dziewczynka marzy o tym być modelką.

Malować się kosmetykami mamy, chodzić pokracznie w jej szpilkach i robić miny do lustra.

Byłam na tyle rozgarniętym dzieckiem, by skapnąć się w wieku 5 lat, że modeling nigdy nie będzie dla mnie.

Co więcej potrafiłam mówić, że po prostu chcę być ładną kobietą i mam na to dowody w postaci nagrań.

Nie jestem wybitnie wysoka, ani super szczupła, tłuszcz znajduje się tam gdzie powinien, słowem dobrze czuję się w swoim ciele, choć dla Azjatów jestem zwykłym puszystym białasem.

Jednak w Chinach często zagraniczny paszport wystarczy, by zostać modelką, mając tu i ówdzie nadmiar dobroci.

Tak więc na dwa dni mogłam się poczuć jak gruba, dobrze płatna wersja Anji Rubik po operacji plastycznej.

Zatrudnili mnie w hotelu do szczerzenia się do bogatych gości przez weekend. Uczesali mnie, zrobili makijaż, dali dziwną kieckę i kazali nalewać szampana.

Z normalnej dziewczyny, która lubi chodzić w adidasach, dżinsach, zwykłym T-shircie  z rozpuszczonymi włosami i grzywką zrobili ze mnie chińskiego dinozaura w “oczodajnej” sukience do ziemi i bolerkiem komunijnym. Brakowało mi tylko wianka i świeczek. I może wesołego Alleluja.

Chińczycy kochają kicz.

Mają nawet filtry w telefonie, które nas upiększają podczas robienia zdjęć.

Wszystko ma być cudowne, słodkie i idealne jak fajerwerki na olimpiadzie w Pekinie.

Doświadczyłam, przeżyłam i prędko z siebie drugi raz dziwadła nie zrobię.